ΦΟΒΙΕΣ...
Φοβάμαι !Φοβάμαι τον εαυτό μου.
Φοβάμαι κάθε φορά που πρέπει ν αντιμετωπίσω ένα ημερολόγιο για το νέο έτος. Φοβάμαι γιατί γνωρίζω από πριν τα αποτελέσματα της αναμέτρησης. Μια ακόμη υπόσχεση που θα μείνει ανολοκλήρωτη, ατελέσφορη. Μια ακόμη προδοσία. Mια ακόμη αυτοαπόριψη. Ακόμα χειρότερα, μια ακόμη ελπίδα χωρίς αντίκρισμα, ένα ερωτηματικό που αρνείται να υποταχθεί στην μόνη αλήθεια που ως τώρα γνωρίζω. Την ψυχρή αλλά σταθερή αλήθεια της λογικής.
Και η Υπέρβαση? Η πολυπόθητη πατροκτονία, η απεξάρτηση από το κάθε τι, η κάθαρση? Χωρίς κάθαρση πώς μπορεί να υπάρξει αυτόφωτος δρόμος, αναζήτηση, εξέλιξη, πώς μπορεί να υπάρξει υπέρβαση?
Φοβάμαι να μείνω μόνος μου χωρίς κάποιον να μπορώ να επικοινωνήσω ουσιαστικά, να του μιλήσω και να καταλάβει, να νιώσει την στιγμή. Φοβάμαι ότι είμαι ικανός να καταστρέψω την μελλοντική ευτυχία μου, την όποια ευτυχία θα μπορούσα να έχω αν δεν της γύριζα την πλάτη, αν δεν την είχα αρνηθεί. Φοβάμαι ν αποφασίσω και να προχωρήσω μπροστά, φοβάμαι ότι η απόφαση θα ορίσει το μέλλον μου, κι εγώ δεν είμαι έτοιμος να δεχτώ τις συνέπειες. Δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος, το γνωρίζω καλά.
Φοβάμαι ότι δεν θα βρούμε έννοια και σκοπό, ουσία στην σύντομη ζωή μας.
Με καταδιώκουν φαντάσματα. Ο Καζαντζάκης, η Μελίνα, ο Σιντάρτα, η Ιωάννα της Λωραίνης και μια σειρά άλλοι από το πάνθεον των super ηρώων έρχονται επιδεικτικά να στοιχειώσουν τα όνειρά μου. Το βλέπω στα άδεια μάτια τους, το βλέπω, γνωρίζουν! Γνωρίζουν κι ας προσπαθώ να κρατήσω το μυστικό ! Γνωρίζουν και χλευάζουν επιδεικτικά την αδυναμία μου. Η ιστορία πάντα η ίδια. Σαν σε σκηνή από αρχαίο δράμα, μάταια προσπαθώ να κλείσω τα αυτιά μου στα χλευαστικά τους ουρλιαχτά:
– Εμείς πετύχαμε, λευτερωθήκαμε ! Κάναμε την υπέρβαση. Στρώσαμε το δρόμο μας και τον ακολουθήσαμε κόντρα στους καιρούς, δε μας κατάπιε το «σύστημα». Στα δύσκολα αντέξαμε, μείναμε όρθιοι. Η αλήθεια μας στάθηκε στο ύψος της, δεν λησμονήσαμε τις αξίες και τον προορισμό μας. Δε λαθέψαμε. Δε γίναμε δούλοι της ευδαιμονίας και του χρήματος. Δεν αφήσαμε το σκοτάδι να μας καταλύσει. Η βούληση μας παράμεινε καθαρή κι ακέραια. Η ψυχή μας δεν έχει την ανάγκη ν απολογηθεί που έκανε το δικό της.
- Εσυ ? Εσύ τι έκανες, τι κάνεις ?
- Εγωωωώ…. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί κάτι να ψελλίσει, ν αρθρώσει μια απολογία…
Μιλάω, όμως η χροιά της φωνής μου είναι διαφορετική. Μιλάω με τις δικές τους φωνές. Εγώ είμαι μια μετριότητα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν και παραμένω μια μετριότητα ! Φοβάμαι πως θα μείνω για πάντα εδώ, δεν θα βρω τον δρόμο μου, δεν θα βρω την αλήθεια μου, δεν θα προχωρήσω. Δούλος ενός εαυτού αδύναμου και καχεκτικού, που δεν κατάφερε να ορθώσει ανάστημα, να προχωρήσει μπροστά, να βγάλει το χρέος του... !
posted by imposter @ 4:28 PM
8 comments
