ΦΟΒΙΕΣ...
Φοβάμαι !
Φοβάμαι τον εαυτό μου.
Φοβάμαι κάθε φορά που πρέπει ν αντιμετωπίσω ένα ημερολόγιο για το νέο έτος. Φοβάμαι γιατί γνωρίζω από πριν τα αποτελέσματα της αναμέτρησης. Μια ακόμη υπόσχεση που θα μείνει ανολοκλήρωτη, ατελέσφορη. Μια ακόμη προδοσία. Mια ακόμη αυτοαπόριψη. Ακόμα χειρότερα, μια ακόμη ελπίδα χωρίς αντίκρισμα, ένα ερωτηματικό που αρνείται να υποταχθεί στην μόνη αλήθεια που ως τώρα γνωρίζω. Την ψυχρή αλλά σταθερή αλήθεια της λογικής.
Και η Υπέρβαση? Η πολυπόθητη πατροκτονία, η απεξάρτηση από το κάθε τι, η κάθαρση? Χωρίς κάθαρση πώς μπορεί να υπάρξει αυτόφωτος δρόμος, αναζήτηση, εξέλιξη, πώς μπορεί να υπάρξει υπέρβαση?
Φοβάμαι να μείνω μόνος μου χωρίς κάποιον να μπορώ να επικοινωνήσω ουσιαστικά, να του μιλήσω και να καταλάβει,
να νιώσει την στιγμή. Φοβάμαι ότι είμαι ικανός να καταστρέψω την μελλοντική ευτυχία μου, την όποια ευτυχία θα μπορούσα να έχω αν δεν της γύριζα την πλάτη, αν δεν την είχα αρνηθεί. Φοβάμαι ν αποφασίσω και να προχωρήσω μπροστά, φοβάμαι ότι η απόφαση θα ορίσει το μέλλον μου, κι εγώ δεν είμαι έτοιμος να δεχτώ τις συνέπειες. Δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος, το γνωρίζω καλά.
Φοβάμαι ότι δεν θα βρούμε έννοια και σκοπό, ουσία στην σύντομη ζωή μας.
Με καταδιώκουν φαντάσματα. Ο Καζαντζάκης, η Μελίνα, ο Σιντάρτα, η Ιωάννα της Λωραίνης και μια σειρά άλλοι από το πάνθεον των super ηρώων έρχονται επιδεικτικά να στοιχειώσουν τα όνειρά μου. Το βλέπω στα άδεια μάτια τους, το βλέπω, γνωρίζουν! Γνωρίζουν κι ας προσπαθώ να κρατήσω το μυστικό ! Γνωρίζουν και χλευάζουν επιδεικτικά την αδυναμία μου. Η ιστορία πάντα η ίδια. Σαν σε σκηνή από αρχαίο δράμα, μάταια προσπαθώ να κλείσω τα αυτιά μου στα χλευαστικά τους ουρλιαχτά:
– Εμείς πετύχαμε, λευτερωθήκαμε ! Κάναμε την υπέρβαση. Στρώσαμε το δρόμο μας και τον ακολουθήσαμε κόντρα στους καιρούς, δε μας κατάπιε το «σύστημα». Στα δύσκολα αντέξαμε, μείναμε όρθιοι. Η
αλήθεια μας στάθηκε στο ύψος της, δεν λησμονήσαμε τις αξίες και τον προορισμό μας. Δε λαθέψαμε. Δε γίναμε δούλοι της ευδαιμονίας και του χρήματος. Δεν αφήσαμε το σκοτάδι να μας καταλύσει. Η βούληση μας παράμεινε καθαρή κι ακέραια. Η ψυχή μας δεν έχει την ανάγκη ν απολογηθεί που έκανε το δικό της.
- Εσυ ? Εσύ τι έκανες, τι κάνεις ?
- Εγωωωώ…. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί κάτι να ψελλίσει, ν αρθρώσει μια απολογία…
Μιλάω, όμως η χροιά της φωνής μου είναι διαφορετική. Μιλάω με τις δικές τους φωνές. Εγώ είμαι μια μετριότητα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν και παραμένω μια μετριότητα ! Φοβάμαι πως θα μείνω για πάντα εδώ, δεν θα βρω τον δρόμο μου, δεν θα βρω την αλήθεια μου, δεν θα προχωρήσω. Δούλος ενός εαυτού αδύναμου και καχεκτικού, που δεν κατάφερε να ορθώσει ανάστημα, να προχωρήσει μπροστά, να βγάλει το
χρέος του... !
The games and the Greek legacy...
...οι Ολυμπιακοί της Αθήνας τελείωσαν και παρά τις ενστάσεις που διατυπώθηκαν σχετικά με τις επιλογές κατά την τελετή λήξης* η διοργάνωση ήταν επιτυχής και απετέλεσε πολύ καλή διαφήμιση της Ελλάδας. *(κατά την γνώμη μου οι όποιες κριτικές ήταν άστοχες για μηντιακή κατανάλωση και μόνο)
...χιλιάδες λέξεις γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τα υπέρ τα κατά, τα κόστη που θ αποπληρώνουμε για καιρό, την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων. Πριν το όμορφο κοριτσάκι απ τα χωριά SOS σβήσει την φλόγα με το φύσημα αυτό που θα μείνει στην ιστορία, η επόμενη μέρα των Ελλήνων είχε ξεκινήσει. Μια επόμενη μέρα με θεματολογία επίκαιρη, σημαντικότερη απ την πολιτιστική κλήρονομιά και τις ιστορικές στιγμές που μας κληροδότηασν αυτοί οι αγώνες. Φαγομάρα και έριδες για το ποιος δεν έκανε καλά τη δουλειά του, ποιος προάσπισε καλύτερα το εθνικό συμφέρον, ποιος γνωρίζει που παν τα 4, και πώς θα αξιοποιήσουν τις συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί. Μαζί με την αντίστροφή μέτρηση για τους Παραολυμπιακούς ξεκίνησε και έκπτωση του Ελληνικού μεγαλείου. Δεν θα μπορούσε να κρατήσει αρκετά λέτε ? Πιθανά να έχετε δίκιο, ομως μια που ανεβάσαμε ψηλά τον πύχη, ας προσπαθήσουμε να μην κυλήσουμε πίσω σε μέρες που δεν ήμασταν περήφανοι για τους εαυτούς μας.
Προσωπικά θα ήθελα να σταθούμε στις μέρες δόξας που έζησε η Αθήνα η οποία έγινε για κάποιες μέρες το κέντρο του κόσμου, και να κρατήσουμε κάτι καλό απ το γεγονός αυτό. Φυσικά και δεν λέω να ομφαλοσκοπήσουμε από την θέση αυτή αναπαυόμενοι στις δόξες μερικών Eyxaristw και Syggnomi. Προτείνω να αξιοποιήσουμε την εμπειρία για να κατακτήσουμε νέα επίπεδα αυτοεκτίμησης για καλύτερη ζωή και για καλύτερη Ελλάδα.
Το θετικό αποτέλεσμα αποτελεί προϊόν της συλλογικής προσπάθειας στην οποία μετείχαν όλοι οι Ελληνες, ακόμα και όσοι από εμάς ήμασταν απαισιόδοξοι μια δεκαπενταετία πριν όταν διεκδικούσαμε την "Χρυσή Ολυμπιάδα" του 1996 !!
Σκεπτόμενος τα παραπάνω συλλογιέμαι ένα πρόσωπο που έχει φύγει από κοντά μας όμως η αύρα του ακόμα μας συντροφεύει. Ενα πρόσωπο που θα διασκέδαζε τους αγώνες αυθεντικά, σα μικρό παιδί...
Μελίνα, μακάρι να ζούσες τους αγώνες αυτούς, να δεις την Αθήνα να γράφει ιστορία, να δεις την Αθήνα σου !!!
Σήμερα είναι μια καλή μέρα...
...για να ξεκινήσει αυτό το blog. "I blog therefore I am" Υποθέτω ότι η φράση αυτή είναι δόκιμη ιδιαίτερα αν την δει κανείς υπό το πρίσμα του διαρκούς διαλόγου με τον ευατό μας... Μια ευκαιρία να πούμε φωναχτά (well οκ... γραπτά για να είμαι πολιτικά ορθός) τις σκέψεις και τα σώψυχά μας χωρίς να τα προσπεράσουμε. Αξία έχει να κρατάει κανείς όσες από τις σκέψεις του θεωρεί σημαντικές ή όσες τον κάνουν να νιώθει ότι κατι ανακαλύπτει και πάει παραπέρα. Μου φαίνεται ότι μοιάζει λίγο με τα όνειρα που είναι τόσο έντονα τις πρωινές ώρες και αν δεν σταματήσεις να τα "παγώσεις" και να τα φυλακίσεις σε κάποιο χαρτί αμέσως εξαφανίζονται για πάντα.
Η αφετηρία για να είναι σωστή προϋποθέτει να υπάρξει "κένωσις" από προβληματισμούς και σκοπιμότητες, αμεσότητα και ειλικρίνεια, θάρρος και μνήμη. Θα καταφέρεις να σταθείς αντάξιος των προσδοκιών ΣΟΥ ?
Αγαπητέ αναγνώστη... ...κρίνεις εδώ τις δυσκολίες μας !
